Η Παράσταση

Μια νέα παράσταση θα ξεκινήσει με το χάραμα της μέρας ... και ενώ προετοιμάζομαι γι'αυτήν σκληρά κάνοντας ξανά και ξανά πρόβα κάπου νοιώθω ότι δεν τα καταφέρνω... λες και δεν μπορώ να ταυτιστώ αυτή τη φορά με τον ρόλο, μια απόλυτη άρνηση συμμετοχής με έχει κυριεύσει ...ίσως γιατί είναι τόσος ξένος και κόντρα σε μένα ο ρόλος που κάθε μου κύτταρο αντιδρά έντονα! Σκέφτομαι ότι αν έγραφα εγώ το έργο, αλλιώς θα είχα διαδραματίσει τα γεγονότα...

Ρίχνω μια βιαστική ματιά πίσω από τις κουρτίνες ...η νύχτα βρίσκεται ευτυχώς ακόμα στην κορύφωσή της.

Ξαναπροσπαθώ ... αποτυγχάνω ...θυμώνω και μιλάω αυστηρά στον εαυτό μου ... πρέπει να τον κάνω να συγκεντρωθεί και να παίξει σωστά τον ρόλο του ... να πειθαρχήσει ...να καμφτεί "Αυτό είναι τώρα ... ΠΑΙΞΕ!". Όμως ... όμως είναι ένας ρόλος που δεν με ρώτησε κανένας αν θα ήθελα να παίξω ... και τώρα βρίσκομαι αντιμέτωπη με ένα γεγονός που είναι τετελεσμένο ... θα πάρω μέρος στην παράσταση αυτή θέλω δεν θέλω! Ότι χειρότερο μπορείς να μου κάνεις είναι να μην μπορώ να έχω το δικαίωμα της επιλογής ...Παίρνω βαθυά ανάσα κλείνοντας τα μάτια μου...εισπνοή - εκπνοή ... προσπαθώ να συγκεντρωθώ ...επαναλαμβάνω δύο - τρείς φορές ακόμα ...εισπνοή - εκπνοή νοιώθω τους παλμούς της καρδιάς μου να επανέρχονται αργά αλλά σταθερά στους φυσιολογικούς τους ρυθμούς.

Ανοίγω λίγο την κουρτίνα να δω που βρίσκεται η νύχτα ... ευτυχώς όλα ακόμα είναι σκοτεινά έξω ... "υπάρχει ακόμα χρόνος" σκέφτομαι.

Στο μυαλό μου τα πάντα είναι διάσπαρτα ... λόγια και κινήσεις και όμως γνωρίζω ότι το χάραμα πλησιάζει απειλητικά γρήγορα και εγώ θα πρέπει να δώσω για άλλη μια φορά τον καλύτερό μου εαυτό. Σε κάθε πρόβα σκορπίζονται τα λόγια και μπαίνουν σε άλλη σειρά από αυτή που ο σκηνοθέτης έδωσε αρχικά ... Μπερδεύομαι ... πρόβα ξανά και ξανά ... Δεν το βάζω εύκολα κάτω ...είμαι εκ φύσεως πεισματάρα και επίμονη... ΠΡΕΠΕΙ να τα καταφέρω και έτσι θα γίνει!

Μετά από ώρα ανοίγω ξανά λίγο την κουρτίνα και βλέπω μια αχνή αχτίδα ήλιου να με καλημερίζει ναζιάρικα ... "Ήρθε η ώρα" σκέφτομαι "Τέλος χρόνου". Σηκώνομαι, νοιώθω πλέον έτοιμη και δυνατή ...τώρα ξέρω ότι θα τα καταφέρω ... αφήνω κάθε σκέψη αποτυχίας να παρασυρθεί μακρυά μαζί με την νύχτα, ετοιμάζομαι βιαστικά και κλείνοντας την πόρτα πίσω μου φοράω το καλό μου χαμόγελο και φεύγω ..."It's show time!"

Το ξαναπροσπαθώ ... και αιτία είσαι ΕΣΥ!

Η αλήθεια είναι ότι το πάλεψα ... προσπάθησα να μην συμβεί αλλά ... ήταν αδύνατον όπως φάνηκε στην πορεία να το αποφύγω τελικά ... είχε περάσει εξάλλου τόσος καιρός από την τελευταία φορά που επιχείρησα να το χρησιμοποιήσω ... μήνες ... μπορεί και 8-9 ...πολύς καιρός ...Αφού να φανταστείτε ότι κάποιοι σε αυτό το διάστημα καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια νέα ζωή!!!

Τι να πω? Τι μπορώ να πω? Είναι γεγονός ότι πίστευα περισσότερο στο μυαλό μου ... νόμιζα ότι κρατούσε περισσότερα πράγματα ...θύμισες ... δεδομένα. Νόμιζα ότι η μνήμη μου δεν θα με πρόδιδε τόσο ... ΑΛΛΑ ...όσο και αν προσπαθούσα να θυμηθώ ... ΤΙΠΟΤΑ ... ΚΕΝΟ!

Έπεσα τόσο έξω τελικά ... ότι συνδυασμούς και να έκανα ...δεν τα κατάφερα και ... και ... και .... και να μωρέ αναγκάστηκα τελικά να ξαναφτιάξω το ιστολόγιό μου από την αρχή!!!!

Ευτυχώς θα πω για δύο πράγματα α) μπόρεσα να βάλω το ίδιο όνομα (πρέπει να βρω τώρα τον τρόπο να προσθέσω και το "τίποτα δεν γίνεται τυχαία") και β) δεν είχα γράψει παρά μόνο ένα κείμενο. Με αυτά τα δεδομένα μπορεί κάποιος εύκολα να πει ότι η απώλεια ήταν μικρή ... μηδαμινή και ανάξια αναφοράς, σκέψης και λόγου δηλαδή. Τι ψέμματα?

Αλλά να ... νοιώθω πως κάτι έχασα ... κάτι από αυτή την αυθεντικότητα της αρχικής προσπάθειας ... Όμως έτσι δεν γίνεται πάντα? Στο τέλος ότι δεν φροντίζουμε ...ότι δεν προσέχουμε και δεν το συντηρούμε με την φροντίδα μας χάνεται τελικά.

Ας είναι όμως ... καλώς σας βρήκα το λοιπόν ξανά και ελπίζω αυτή την φορά να τα λέμε συχνότερα!